Water is van levensbelang, maar hoe je het verdeelt is een netelige kwestie geworden. Wij zijn van mening dat zowel publieke als private investeringen noodzakelijk zijn.
De wereld heeft bijna 13 biljoen dollar nodig voor investeringen in water- en rioleringsinfrastructuur in de komende kwart eeuw. Dat is niet iets wat de publieke of de private sector alleen kunnen doen. Maar hun gezamenlijke inspanningen moeten intelligent worden beheerd en gebaseerd zijn op langetermijndenken. Want de ervaring leert dat als je dat niet doet, het resultaat voor beide partijen mislukt.
Om universele toegang tot water te bereiken tegen 2050 – d.w.z. dat alle huishoudens toegang moeten hebben tot schone waterbronnen, veilige sanitaire voorzieningen en dat afvalwaterzuivering de stedelijke norm moet zijn – moet er 8,8 biljoen dollar geïnvesteerd worden in infrastructuur in ontwikkelingslanden en nog eens 4,1 biljoen dollar in ontwikkelde landen, volgens schattingen van David Lloyd-Owen, expert op het gebied van de waterindustrie en adviseur van de Thematic Advisory Board van Pictet.1
Dat komt neer op ongeveer 370 miljard dollar aan investeringen per jaar. De huidige jaarlijkse investeringen in water bedragen volgens de analyse van Pictet Asset Management echter slechts 287 miljard dollar, exclusief landbouw. De schattingen voor beide variëren binnen de sector – de OESO schat de benodigde investeringen bijvoorbeeld op één biljoen dollar per jaar – maar de meesten zijn het erover eens dat er een enorm tekort is tussen wat er nodig is en wat er wordt geleverd.
Een mogelijk pad Dat de infrastructuur nodig is, staat buiten kijf. Vervuild water is verantwoordelijk voor 1,2 miljoen vroegtijdige sterfgevallen per jaar, waarbij ongeveer 6 procent van de sterfgevallen in lage-inkomenslanden een direct gevolg is van vervuilde waterbronnen.2 In 2022 had één op de vier mensen wereldwijd geen toegang tot schoon water en had 43 procent geen toegang tot veilige sanitaire voorzieningen.3 Zelfs in hoge-inkomenslanden had 6 procent en 9 procent geen toegang tot respectievelijk schoon water en veilige sanitaire voorzieningen. Bij het huidige tempo of de huidige vooruitgang zal tegen 2030 23 procent nog steeds geen toegang hebben tot schoon water en 35 procent tot veilige sanitaire voorzieningen.
Afb. 1 – Slechte voorzieningen voor de armen Aandeel van de bevolking met toegang tot drinkwatervoorzieningen, per landinkomen, 2020
Bron: Our World in Data. Gegevens per 24.07.2023. Een probleem is dat veel van de waternetwerken waarop ontwikkelde landen vertrouwen in de 19e eeuw zijn aangelegd, tijdens de eerste grote aanzet tot publieke sanitaire voorzieningen. Londen gebruikt bijvoorbeeld nog steeds het enorme rioolsysteem Joseph Bazalgette dat in 1875 werd voltooid. Het is een wonder van techniek, maar het kan niet langer voldoen aan de behoeften van de metropool. Daarom wordt het in 2025 aangevuld met de Thames Tideway Tunnel, een riool van 25 kilometer dat deels onder de rivier loopt, van de ene kant van Londen naar de andere.
Kortom, er zijn investeringen nodig, publiek of privaat. Daarom zullen zowel de kapitaaluitgaven als de waterrekeningen wereldwijd waarschijnlijk stijgen.
Publiek of privaat? Terwijl 20 procent van de wereldbevolking wordt bediend door private bedrijven, wordt de resterende 80 procent bediend door overheidsbedrijven of helemaal niet. Maar de enorme tekortkomingen in de daadwerkelijke levering en kwaliteit suggereren dat overheden misschien niet de beste aanbieders zijn van dit essentiële publieke goed.
Om te beginnen moeten overheidsbedrijven de juiste stimuleringsstructuur en toezicht hebben, wat niet altijd het geval is. In te veel landen, zoals Indonesië en Kenia, is de voorziening goed voor de rijken, maar ontoereikend voor alle anderen. Het falen beperkt zich ook niet tot overheden in ontwikkelingslanden. De Flint-watercrisis van 2014-17 in de Amerikaanse staat Michigan, waar tot 12.000 kinderen werden blootgesteld aan hoge concentraties lood in het water, was een mislukking van het Detroit Water and Sewerage Department. Een poging van de lokale overheid om uiteindelijk een klein bedrag te besparen, leidde tot zeer hoge sociale en saneringskosten.
Bovendien creëren overheden verstoringen door subsidies en andere tekortkomingen in de prijsbepaling van water. Dat is iets wat de Amerikaanse staat Californië parten speelt, waar waterintensieve landbouw in een halfwoestijnachtige omgeving is opgebloeid dankzij kunstmatig goedkoop water, wat op zijn beurt grotendeels te danken is aan de lobbymacht van de sector.
Er zijn ook mislukkingen in de private sector, zoals onlangs in het Verenigd Koninkrijk, waar de geprivatiseerde waterbedrijven van Engeland en Wales onder vuur zijn komen te liggen door verhalen over rioolwater dat in rivieren en openbare stranden terechtkwam.
Nuancering nodig Het Verenigd Koninkrijk biedt bijzonder interessant vergelijkingsmateriaal voor publieke en private waterdiensten. Elk land – Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland – heeft een andere aanpak. De 10 water- en rioolbedrijven in Engeland en Wales werden in 1989 geprivatiseerd. De negen Engelse bedrijven zijn een mix van beursgenoteerde bedrijven, private bedrijven en dochterondernemingen van internationale bedrijven. Welsh Water is een privébedrijf zonder winstoogmerk. In Noord-Ierland en Schotland blijft het een overheidsmonopolie. Over het algemeen hebben de private bedrijven beter gepresteerd, met lagere lekkageniveaus, een geavanceerdere afvalwaterzuivering en een hogere drinkwaterkwaliteit.
Hun investeringen in infrastructuur zijn sinds de privatisering verhoudingsgewijs groter dan in de jaren 1970 en 1980 toen de sector in handen van was van de overheid. Hun diensten worden ook efficiënter beheerd. Een huishouden dat 10 kubieke meter water per maand gebruikt, betaalt bijvoorbeeld 82,7 dollar per maand in Glasgow (Scottish Water) tegenover 39,4 dollar in Londen (Thames Water) en 53,3 dollar in Cardiff (Welsh Water).4 Water is 'gratis' in Noord-Ierland, wat betekent dat het wordt betaald via de algemene belastingen.
Een deel van de recente schandalen over rioolwater dat wordt afgevoerd, is te wijten aan de strengere controle in Groot-Brittannië dan in andere Europese landen, waar bijvoorbeeld de kwaliteit van het strandwater pas enkele dagen na hevige regenval wordt gemeten. Bovendien schatten we dat Britse waterbedrijven verantwoordelijk zijn voor minder dan 30 procent van de riviervervuiling, waarbij landbouw en industrie de belangrijkste bronnen van het probleem zijn.
Sommige tekortkomingen hebben echter te maken met tekortkomingen in de regelgeving. Over het algemeen zijn overheden veel beter geworden in het onderhandelen over en structureren van publiek-private partnerschappen in de nutsvoorziening. Terwijl 30 jaar geleden veel contracten slecht werden opgesteld en op een wrange manier eindigden, hebben ambtenaren sindsdien veel precedenten opgebouwd voor het opstellen van contracten om ervoor te zorgen dat hun doelstellingen tegen lagere kosten worden bereikt dan mogelijk zou zijn als overheidsbedrijf. Maar er zijn nog steeds plaatsen waar toezichthouders tekortschieten, bijvoorbeeld onbekendheid met hoe private-equitybedrijven werken, zoals in het geval van Thames Water.
Het juiste doen Goed gereguleerde monopolies kunnen uitstekende resultaten opleveren, zelfs in testomgevingen. In Manilla en Phnom Penh heeft de private sector gezorgd voor universele en betrouwbare watervoorziening met relatief weinig verlies door lekkage en diefstal – 11,6 procent in Manilla5 en 8,5 procent in Phnom Penh6 in vergelijking met bijna 25 procent in Londen.7
Veel contracten voor deelname van de particuliere sector in de afgelopen twintig jaar waren gericht op de ontwikkeling van water- en afvalwaterzuiveringsinstallaties en -netwerken, waarbij de gemeenten focusten op de klantgerichte kant van de dienstverlening. Hierdoor zijn de kosten voor de ontwikkeling van nieuwe activa drastisch gedaald.8
Afb. 2 – Een dorstige wereld Zoetwatergebruik per geaggregeerde regio, miljard kubieke meter, 1901-2020
Bron: Our World in Data. Gegevens per 24.07.2023
Maar over het algemeen, of het nu publiek of particulier is, zijn kostendekkende tarieven voor water en riolering het voorkeursmodel omdat ze duurzaam zijn – hoewel subsidies doelgericht kunnen zijn als de betaalbaarheid een probleem is. Cruciaal is dat investeerders voortdurend samenwerken met waterbedrijven om de resultaten op het gebied van vervuiling te verbeteren en stimuleringssystemen op te zetten, en op hun beurt de milieu- en financiële resultaten te verbeteren.
Schoon water en veilige sanitaire voorzieningen zijn de eerste levensbehoeften. De voorziening ervan moet efficiënt en voor maximaal voordeel worden beheerd. Dat betekent vaak dat er bedrijven uit de particuliere sector bij betrokken moeten worden, zij het met passend regelgevend toezicht. Dit vereist ook de ontwikkeling van expertise en capaciteit om de nodige werken te ontwikkelen en te leveren. Het betekent dat we de meest effectieve manieren ontwikkelen waarop de publieke en private sector kunnen samenwerken voor het grotere belang.9
[1] Lloyd Owen, D A (2020) Global Water Funding: Innovation and Efficiency as Enablers for Safe, Secure and Affordable Supplies [2] Bron: Our World in Data, ourworldindata.org/water-access [3] Progress on household drinking water, sanitation and hygiene 2000–2022: special focus on gender. New York: Verenigde Naties Kinderfonds (UNICEF) en Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), 2023.
[4] Global Water Intelligence tariff survey, 2022 [5] Manila Water, 2022 Integrated Report [6] PPWSA, Jaarverslag 2022 [7] https://www.thameswater.co.uk/about-us/performance/leakage-performance [8] Kingdom, W., Lloyd Owen, D. A., Trémolet, S., Kayaga, S. & Ikeda, J. (2018) Better Use of Capital to Deliver Sustainable Water Supply and Sanitation Services Practical Examples and Suggested Next Steps, Water global Practice, World Bank Group, Washington DC, VS [9] Lloyd Owen, D. A. (2022) The private sector and water services: a reflection, Water International, 47:7, 1032-1036
